NL 
Footsteps on the Ladder of Time is een gelaagd werk waarin Willem Boronski met aardse okers, diepe roodtinten en een gefragmenteerde ladderstructuur de thema’s van tijd, herinnering en beweging onderzoekt. Het witte oppervlak, dooraderd met zwarte lijnen en geometrische tekens, roept een instabiele werkelijkheid op waarin figuren opduiken en verdwijnen. Sporen van aanwezigheid blijven hangen, als echo’s van vroegere stappen op een wankele trap. 
 
ENG 
Footsteps on the Ladder of Time is a layered composition where Willem Boronski explores time, memory, and movement through earthy ochres, deep reds, and a fragmented ladder motif. The white surface, veined with black lines and geometric markings, evokes an unstable reality where figures emerge and dissolve. Traces of presence linger—like echoes of earlier footsteps on an unsteady ascent.

Footsteps on the Ladder of Time

NL 
In I saw the flowers come and go bewegen bloemvormen door een wit veld van stilte en tijd. Rode, gele en zwarte accenten suggereren bloei en verval, terwijl lijnen en texturen de vergankelijkheid tastbaar maken. Het werk ademt een ritme van verschijnen en verdwijnen. 
 
ENG 
In I saw the flowers come and go, floral forms drift through a white field of stillness and time. Red, yellow, and black accents evoke the interplay between bloom and decay, while lines and textures render transience palpable. The painting breathes a rhythm of coming and going.

I saw the flowers come and go

NL 
In On the Road to Tarascon – Tangled up in Blue wordt een herinnering aan Van Goghs verloren schilderij omgezet in een abstract landschap van beweging en melancholie. Gelaagde verf en papier onthullen sporen van wat was, terwijl houtskoollijnen het proces zichtbaar houden. 
 
ENG 
In On the Road to Tarascon – Tangled up in Blue, a memory of Van Gogh’s lost painting is transformed into an abstract landscape of movement and melancholy. Layered paint and paper reveal traces of what once was, while charcoal lines expose the process itself.

On the Road to Tarascon, Tangled up in Blue

NL 
In I’m Not What I Was. Things Aren’t What They Were vangt Willem Boronski een moment van transitie. Bleke blauwtinten, ruwe texturen en vage houtskoollijnen tonen figuren die trappen beklimmen — in beweging, maar niet vastomlijnd. Door lagen verf weg te krassen verschijnen onderliggende kleuren, als herinneringen die zich openbaren. Het werk verbeeldt verval én opbouw, het onzichtbare dat alsnog zichtbaar wordt. 
 
ENG 
In I’m Not What I Was. Things Aren’t What They Were: Willem Boronski Captures a Moment of Transition. Pale blues, rough textures and faint charcoal lines depict figures climbing stairs — in motion, yet undefined. By scratching into the surface, hidden colours emerge like memories resurfacing. The work evokes both decay and renewal, where what was hidden becomes seen.

I'm not what I was, things aren't what they were

NL 
In I’ve travelled a long road of despair bewegen vervagende figuren, broze ladderfragmenten en rauwe penseelstreken door een grijs, gelaagd landschap. Roodtinten en blauw creëren spanning tussen intensiteit en verstilling. De compositie verbeeldt een reis door verlies, herinnering en transformatie. 
 
ENG 
In I’ve travelled a long road of despair, fading figures, fragile ladder fragments, and rough brushwork move through a layered grey field. Red and blue tones create tension between intensity and stillness. The composition evokes a journey through loss, memory, and transformation.

I've travelled a long road of despair

NL 
In Broken Steps, Silent Echoes botsen fragmentatie en structuur op elkaar. Rode en zwarte lijnen suggereren beweging, maar ook breuk. De trapvorm lijkt tegelijk te ontstaan en te verdwijnen. De textuur is ruw, de accenten krachtig — als sporen van een onvoltooid gebaar. 
 
ENG 
In Broken Steps, Silent Echoes, fragmentation collides with structure. Red and black lines suggest motion, but also rupture. The staircase form seems to both emerge and collapse. The texture is raw, the accents forceful — like traces of an incomplete gesture.

Broken Steps, Silent Echoes

NL 
 
Drawn by a Rule, Undone by a Feeling toont de spanning tussen orde en overgave. Geometrische vormen ontstaan uit een gelaagd veld van lijnen, kleur en textuur. Wat begint als gecontroleerde structuur wordt doorbroken door emotie en intuïtie. Het schilderij belichaamt het verlangen naar houvast én de noodzaak om los te laten. Een visueel ritme waarin vorm en gevoel botsen, overlappen en samen een gelaagde herinnering vormen. 
 
Eng 
 
Drawn by a Rule, Undone by a Feeling toont de spanning tussen orde en overgave. Geometrische vormen ontstaan uit een gelaagd veld van lijnen, kleur en textuur. Wat begint als gecontroleerde structuur wordt doorbroken door emotie en intuïtie. Het schilderij belichaamt het verlangen naar houvast én de noodzaak om los te laten. Een visueel ritme waarin vorm en gevoel botsen, overlappen en samen een gelaagde herinnering vormen.

Drawn by a Rule, Undone by a Feeling

NL 
Een figuur raakt verstrengeld met een fiets, gevangen in een netwerk van lijnen die balanceren tussen controle en chaos. De vormen van lichaam, stuur en wielen vloeien samen, alsof mens en machine tijdelijk één worden in de worsteling van beweging. Rood benadrukt intensiteit, blauw suggereert schaduw en diepte. Deze tekening uit de Brown Paper-serie vangt een moment van transitie — vluchtig, rauw en onaf. De kijker blijft achter met de vraag: is dit een poging tot vooruitgang of juist een moment van desintegratie? 
 
ENG 
A figure entangles with a bicycle, caught in a web of lines balancing control and chaos. Body, handlebar, and wheels merge—as if rider and machine become one in the struggle of motion. Red adds intensity, blue suggests shadow and depth. This drawing from the Brown Paper series captures a fleeting state of transition—raw, uncertain, and unresolved. The viewer is left to wonder: Is this a push forward, or a moment of falling apart?

Bicycle races are coming your way 4

NL 
De Brown Paper-serie van Willem Boronski toont schetsen vol beweging, fragmentatie en poëtische energie. Op oud papier, met krijt en houtskool, verschijnen fietsen en lichamen als vluchtige notities van een innerlijke reis. Ruwe lijnen en doordringende kleuren creëren beelden die even open als geladen zijn. Het is werk dat tegelijkertijd kwetsbaar en krachtig oogt — onderweg, zoekend, verbonden door een rode draad van verlangen en richting. 
 
ENG 
Willem Boronski’s Brown Paper series presents sketches full of movement, fragmentation and poetic energy. On old brown paper, drawn with chalk and charcoal, bicycles and bodies emerge like fleeting notes from an inner journey. Rough lines and vivid colours evoke images that feel both raw and charged. These works appear fragile yet forceful — in motion, searching, united by a red thread of longing and direction.

I want to ride my bicycle, c'mon, bicycle 6

NL 
Hey bicycle 7 is een expressieve schets uit de Brown Paper Serie van Willem Boronski, waarin beweging, fragmentatie en innerlijke richting samenkomen. Met losse lijnen in houtskool, inkt en pastel ontvouwt zich een figuur in beweging — een fietser in overgang. De rode draad verbindt onderdelen, als filosofisch anker en visueel baken. De figuur lijkt onderweg, tastend, nog niet vastomlijnd, maar wel verbonden met het grotere geheel: One. 
 
ENG 
Hey bicycle 7 is an expressive sketch from Willem Boronski’s Brown Paper Series, where movement, fragmentation and inner direction converge. Loose lines in charcoal, ink and pastel shape a figure in motion — a cyclist in transition. The red thread connects fragments, serving as both a philosophical anchor and a visual beacon. The figure appears to be searching, undefined yet connected to something larger: One.

Hey bicycle 7

NL 
In I Want to Ride My Bike 2 worden contouren van een fiets en lichaamsfragmenten vervlochten tot een onrustige symfonie van lijnen en vlakken. Rode bogen en blauwe vlekken suggereren ritme, verstoring en richting. Wat begint als herkenbaar, lost op in abstracte beweging. Boronski’s ruwe krijttechniek en dynamische compositie drukken zowel verlangen als verzet uit — het verlangen naar grip, het verzet tegen sturing. Dit werk is geen letterlijke fietstocht, maar een existentiële route vol frictie en voortgang. 
ENG 
In I Want to Ride My Bike 2, outlines of a bicycle and body fragments intertwine into a restless symphony of lines and shapes. Red arcs and blue stains suggest rhythm, disruption and direction. What starts as recognisable dissolves into abstract movement. Boronski’s raw chalk technique and dynamic composition express both longing and resistance — a yearning for control, a refusal of constraint. This work is not a literal ride, but an existential route of friction and motion.

I want to ride my bike 2

The Road to Tarascon

In the Depths of the Mirror

NL 
Een figuur duikt op uit schaduw en kleur. Het gezicht — opgebouwd uit donkere zones en felle accenten — lijkt in beweging, alsof het zichzelf nog vormt. “I carry four pistols and two large knives” is onderdeel van een serie zelfportretten en suggereert innerlijke strijd: verdediging én confrontatie. De lijnen trillen tussen kracht en kwetsbaarheid, als een masker dat tegelijk beschermt en verraadt. 
 
ENG 
A figure emerges from the shadow and colour. The face — built from dark zones and vivid accents — appears in motion, still taking shape. “I carry four pistols and two large knives” belongs to a series of self-portraits and evokes inner conflict: defence and confrontation. Lines vibrate between strength and fragility, like a mask that both shields and reveals.

I carry four pistols and two large knives

NL 
In Drifting Between Worlds balanceert een gezicht tussen abstractie en herkenning. Blauwe ogen, accenten in rood en paars, en contrasterende penseelstreken suggereren beweging tussen innerlijke en uiterlijke werelden. Het beeld zweeft tussen vorm en vervaging — als een moment van transitie. 
 
ENG 
In Drifting Between Worlds, a face hovers between abstraction and recognition. Blue eyes, red and purple accents, and contrasting brushstrokes evoke movement between inner and outer realms. The image drifts between form and dissolution, like a moment of transition.

Drifting Between Worlds

NL 
Can’t remember when I was born And I forgot when I died is een kwetsbare schets, gebaseerd op Van Gogh’s verdwenen werk The Painter on the Road to Tarascon. Op bruin papier verschijnt een fragmentarisch, spookachtig figuur, opgebouwd uit houtskool, rode draad en vervagende contouren. De lege achtergrond benadrukt geheugenverlies en desoriëntatie. Lijnen suggereren een lichaam dat oplost in tijd en ruimte; de draad volgt een spoor van verlangen. De titel weerklinkt als echo van een vervagende identiteit. 
 
ENG 
Can’t remember when I was born And I forgot when I died is a fragile sketch, based on Van Gogh’s lost painting The Painter on the Road to Tarascon. A ghost-like figure emerges on brown paper, composed of charcoal, red thread, and fading contours. The empty background evokes memory loss and disorientation. Lines suggest a body dissolving in time and space; the thread traces a path of longing. The title echoes a vanishing sense of self.

Can't remember when I was born And I forgot when I died

NL 
In Carry the Sky, Catch the Earth ontmoeten kleur, materiaal en ruimte elkaar in een poëtische abstractie. Drie gekleurde cirkels — rood, blauw en groen — zweven op een witte ondergrond van geschraapte en gelaagde verf. De oppervlakte ademt zowel schilderachtigheid als sculpturale diepte. Het werk onderzoekt de balans tussen lichtheid en zwaarte, tussen het grenzeloze en het tastbare. 
 
ENG 
In Carry the Sky, Catch the Earth, colour, material, and space converge in poetic abstraction. Three colored circles — red, blue, and green — float over a white surface of scraped and layered paint. The texture suggests painterly motion and sculptural depth. The work reflects a search for balance between weightlessness and gravity, between the infinite and the grounded.

Carry the Sky, Catch the Earth

NL 
The Flowers Are Dyin’ Like All Things Do toont een figuur in ontbinding of verstilling, omlijst door zachtblauwe en grijze tonen. De houtskoollijnen zijn broos, alsof ze zo kunnen verdwijnen. Vlekken en schetsmatige vormen zweven als afdrukken van een herinnering. In deze melancholische stilte ontvouwt zich een besef van vergankelijkheid, maar ook van tedere schoonheid. Het werk roept op tot vertraging, tot stilstaan bij wat vervaagt en verdwijnt. 
 
ENG 
The Flowers Are Dyin’ Like All Things Do depicts a dissolving or stilling figure, framed in soft blue and grey tones. The charcoal lines feel fragile, as if about to vanish. Smudges and sketchy shapes float like echoes of memory. In this melancholic silence, a sense of transience unfolds—yet also a tender beauty. The work invites slowness, a pause to reflect on what fades and falls away.

The Flowers Are Dyin’ Like All Things Do

NL 
In Falling Up the Broken Staircase botsen energie en instabiliteit in een compositie van zwarte lijnen, hoekige vormen en cirkels in primaire kleuren. Rood, blauw en geel zweven tegen een licht, gelaagd vlak en versterken de spanning tussen opwaartse beweging en verval. 
 
ENG 
In Falling Up the Broken Staircase, energy and instability collide in a composition of black lines, angular forms, and primary-colored circles. Red, blue, and yellow float against a layered, pale surface, amplifying the tension between ascent and collapse.

Falling Up the Broken Staircase

NL 
“Ik heb een lange weg van wanhoop afgelegd” is een monochroom schilderij waarin Willem Boronski stilte, slijtage en herinnering tastbaar maakt. Vage figuren lijken langzaam op te stijgen uit verweerde lagen wit en grijs. Verticale vormen suggereren obstakels of afstand, terwijl krassen en houtskoollijnen sporen van kwetsbaarheid en veerkracht tonen. Dit werk ademt verstilling, maar ook het volhouden in onzekerheid. 
 
ENG 
“I’ve Travelled A Long Road Of Despair” is a monochrome painting in which Willem Boronski renders silence, erosion, and memory tangible. Faint figures seem to rise from worn layers of white and grey. Vertical forms suggest barriers or distance, while scratches and charcoal marks reflect fragility and resilience. The work breathes stillness, yet also quiet perseverance amid uncertainty.

I’ve Travelled A Long Road Of Despair

NL 
In Drawn by a Thread, Undone by a Whisper beweegt een rode lijn als een draad van het lot door abstracte kleurvelden en gefragmenteerde vormen. Rood, blauw en geel suggereren innerlijke landschappen. De lijn verbindt, verdwijnt, verschijnt opnieuw — als een fluistering in verf. 
 
ENG 
In Drawn by a Thread, Undone by a Whisper, a red line moves like a thread of fate through abstract color fields and fragmented forms. Red, blue, and yellow evoke inner landscapes. The line connects, vanishes, reappears — like a whisper in paint.

Drawn by a Thread, Undone by a Whisper

NL 
She is Buying a Stairway to Heaven toont een etherische verticale compositie waarin fragiele houtskoollijnen zich uitstrekken als een trap naar het onbekende. In zachte blauwtinten suggereert het werk zowel gewichtloosheid als overgang. De rode accenten verstoren subtiel de sereniteit, als littekens op een bijna verdwenen huid. De stilte in het beeld is gespannen: wat zich aandient is kwetsbaar en tegelijk vastberaden — een spirituele tocht tussen verlangen en verlies. 
 
ENG 
She is Buying a Stairway to Heaven presents an ethereal vertical composition where fragile charcoal lines stretch like a staircase to the unknown. In soft blues, the work evokes both weightlessness and transition. Red accents subtly disrupt the serenity, like scars on a vanishing skin. The silence in the image is tense: what emerges feels both vulnerable and resolute — a spiritual journey suspended between longing and loss.

She is Buying a Stairway to Heaven

NL 
In Driftmarks on a Quiet Wall slingert een rode lijn door gelaagde kleurvelden, als een spoor van beweging in stilte. Fragmenten van structuur en figuratie lossen op in verf en textuur. Wat resteert, zijn sporen — herinnering of richting, toevallig of bedoeld. 
 
ENG 
In Driftmarks on a Quiet Wall, a red line meanders through layered colour fields — a trace of motion in stillness. Fragments of structure and figuration dissolve into paint and texture. What remains are marks — memory or direction, accidental or deliberate.

Driftmarks on a Quiet Wall

NL 
In Drawn by a Rule, Undone by a Feeling verkent de schilder het spanningsveld tussen controle en overgave. Zwarte lijnen vormen een ogenschijnlijk rationeel raamwerk, strak en afgebakend. Maar onder en tussen die lijnen wellen kleurvlakken op — intuïtief, onvoorspelbaar en levend. Geometrische vormen rijzen op uit een gelaagde ondergrond van ruwe texturen, alsof herinneringen en impulsen zich aandienen en weer verdwijnen. Contouren markeren én verhullen, als sporen van een innerlijke strijd tussen beheersing en emotie. 
 
ENG 
Drawn by a Rule, Undone by a Feeling explores the tension between control and surrender. Black lines create a rational framework, but intuitive colors break through. Geometric shapes emerge from textured layers like shifting memories. The painting captures the paradox of structure and release.

Paint Me Where the Time Don’t Fade

NL 
‘Drift’ ontvouwt zich als een vibrerend landschap van kleur, textuur en innerlijke spanning. Blauwtinten domineren, doorkruist door krachtige zwarte lijnen en vurige accenten in rood, turquoise en geel. Dit schilderij werd gedurende drie jaar blootgesteld aan weer, tijd en toeval: zon, regen, sneeuw en wind lieten hun sporen achter. Verf werd losgewrikt, hout kwam aanwaaien, textiele resten nestelden zich op het doek. Boronski omarmde deze invloeden als deel van het creatieve proces. 
 
ENG 
‘Drift’ unfolds as a vibrant terrain of colour, texture, and inner tension. Dominated by blue tones and crossed by bold black lines and vivid accents of red, turquoise, and yellow. This painting was exposed to the elements for three years—sun, rain, snow, and wind left their traces. The paint cracked, the wood blew in, and textile remnants settled on the canvas. Boronski embraced these forces as part of the creative process.

Drift

Text Drift

Tiffany-twisted got the Mercedes bends

Exhibition “Drift” – Willem Boronski
June 3 to August 27, 2025 – Cultuurhuis Huis Doorn

In the exhibition “Drift” (without a map, but with a compass), Doorn-based artist Willem Boronski presents a selection of works that emerged from recurring themes, but without a predetermined plan. Guided by intuition and imagination, he gave form to whatever drifted his way — materials, thoughts, images. What unfolds is a visual exploration balancing chance and intention, order and disruption.